Het is een koude winteravond in november 2021. Ik zit voor de computer en wacht vol spanning tot de inschrijving van de Fjoertour 2022 begint. Ik wil meedoen met de lichtjestoer op mijn geliefde eiland Terschelling. Ik ga me inschrijven voor de 16 kilometer, de kortste route. De laatste start is om 20.00 uur, ik hoop dat ik eerder start, maar dat weet ik pas in maart.

De weg is het doel
Dit plan zit al twee jaar in mijn hoofd en als ik me kan inschrijven heb ik straks nog een paar maanden om te oefenen. Want waar ik begon met wandelen, van bankje naar bankje door de stad, wandel ik nu tussen de 5 en 10 kilometer. “Stap voor stap” hoor ik mezelf tegen mijn cliënten zeggen. En: “De weg is het doel, het gaat erom dat je het doet en of je het haalt, dat maakt niet uit.” Ik luister maar even mee naar mijn eigen coachstem.

Terschelling
De tocht loop ik al in mijn hoofd via de bospaden, onverharde wegen en het strand ,want ik zie de route op de kaart en ik ken de meeste paden. Natuurlijk wandel of fiets ik normaal alleen overdag en niet in het donker, want donker is nog echt donker op Terschelling, met de sterrenpracht als verlichting.

6 maart start 19.20 – 16 kilometer
De inschrijving is gelukt, we zijn twee dagen eerder aangekomen bij mijn tante. Vanmiddag pasta gegeten, dus een goede basis. Ik vind het leuk spannend! Ik loop nog geen 16 km. Maar 12 km lukt heel goed en 5 km strand is geen probleem. Ik wil niet achterblijven in het donkere bos, maar er is gelukkig een bezemwagen en mijn man Leen is ook oproepbaar.

Zeven jaren afsluiten
Mijn spullen liggen klaar; ben ik warm genoeg gekleed? Heb ik genoeg eten, drinken en mijn hoofdlichtje bij me? Alles drie keer checken. Hier heb ik twee jaar naartoe geleefd en vanavond wandel ik mijn symbolische lichtjestocht. De symboliek bestaat uit het afsluiten van een cyclus van zeven lastige jaren: het verlies van mijn moeder, een auto-ongeluk met whiplash als gevolg, revalidatie, rouw om het loslaten van plannen, wensen en verlangens. Vallen en telkens weer opstaan. Ik wil een nieuwe weg inslaan en heb daarbij het oude af te sluiten. Inmiddels gaat het goed met mij, met ons, en hebben we twee prachtige kleinkinderen, de lichtjes in ons leven.

Klaar voor de start
Met blossen op mijn wangen sta ik aan de start op Midsland. Een grote groep enthousiaste mensen om mij heen. Het is echt! Ik ga 16 km lopen op Terschelling. Daar waar de lucht zuiver is, waar ik overal de zee hoor ruisen, waar ik op onverharde paden over het strand met de wind in mijn gezicht door het donkere bos en de duinen bergop en bergaf ga lopen, met lichtjes om mij heen.

Even zoekende naar mijn eigen tempo
Als de loop begint, en ik nog even naar Leen zwaai, gaan we niet het verharde pad op, maar buigen we gelijk af door de polder, een zandpad en grasland waar de mist hangt. Alle mensen zijn versierd met lichtjes, het is een prachtig gezicht ik voel de opwinding en ik ben even zoekende naar mijn eigen tempo. Links en rechts lopen er mensen voorbij – jonger, maar ook ouder – het is een bont gezelschap. En dan zit de gang erin en gaan we op weg naar het strand.

De nieuwe paden die ik zocht
Ik heb het nu al gehaald! Want ik ben gestart en ik ben blij. Tijdens het lopen denk aan deze afgelopen jaren van nieuwe paden die ik zocht, met een ander lijf en hoofd door de whiplash- klachten, ik moest opnieuw mijn motorisch geheugen trainen. Wat ik altijd deed ging niet meer, dus voetje voor voetje had ik te onderzoeken wat voor mij werkte, met alle hulp die ik kon krijgen.

Mijn innerlijke pelgrimstocht
Ik noem het de pelgrimstocht naar binnen; daar waar ik eerder op zoek was naar de antwoorden buiten mijzelf ga ik nu op zoek naar de antwoorden in mijzelf. Ik leer weer luisteren naar mijn innerlijke stem, mijn kompas en mijn weten. Mijn metgezellen op deze reis zijn zachtheid, liefde, compassie, mededogen en geduld voor mezelf. De weg was moeizaam, het waren twee stappen vooruit en een stap achteruit. Soms moest ik gewoon even zitten en rusten totdat ik weer verder kon. En in het rusten zit de winst.

Hoe de rust in de winst zit en of ik het gehaald heb lees je in mijn volgende blog. Eerst moesten we over het strand en langs de operazangeres. Hoe ik mijn bidon verloor, is ook nog een verhaal.

Let als je naar een doel reist goed op de weg. Want de weg verrijkt ons terwijl we hem bewandelen. – Paul Coelho